Kinderjaren

Ik verbleef soms maandenlang in het ziekenhuis. Ik leerde daar kijken naar lichaamstaal en ik ontwikkelde er relativeringsvermogen.

​

Ik groeide op, op Blauwe Zand, Amsterdam Noord, samen met mijn broertje. Het was de allermooiste plek ter wereld voor een kind. Darren op het Jeugdland, stoepranden, snoep jatten op de hoek en fikkie stoken. 

​

Toch paste ik er niet echt bij, als kleindochter van een Duitse bezetter uit WO2  en dochter van een Sardijnse gastarbeider. 

​

Buiten en op school was ik Nederland, achter onze voordeur begon Italië. Het waren strikt gescheiden werelden. De zomers brachten we door in Wenen of op Sardinië.

​

Mijn vader had vreselijke heimwee en wilde maar een ding: 'terug'. Hij werkte keihard en droomde op vrije dagen weg in onze met duizenden rozen overladen tuin, in zijn grote moestuin en in de keuken, waar hij zijn gemis wist om te toveren in geluksmomenten. 

​

Mijn moeder fotografeerde en schilderde. Ze maakte bizarre plakboeken en leidde een vrouwenpraatgroep. Ze schreef voor en illustreerde de buurtkrant. Ze zong in een koor, maakte radio, filmde, verzamelde, gaf tekenles en was in kleine kring homo-activist.

​

In een 5-talige mix van culturen, opvattingen en grote tegenstellingen, vond ik mijn eigen weg door te observeren, te provoceren en door alles en iedereen te bevragen. 

​

​

​